Prolog.

Koniec października 2017

Siedziałam w pracy i przeglądała akta obecnej sprawy, którą prowadziłam wraz z moim partnerem Lucasem Fischerem. Prowadzimy sprawę seryjnego mordercy, który zabija ciężarne kobiety . Po chwili w pomieszczeniu pojawił się Lucas.

– Mamy trop. – oznajmił. 

Zabrałam kurtkę i ruszyliśmy do wyjścia z komendy. Wsiedliśmy do służbowego auta i ruszyliśmy do miejsca, gdzie prawdopodobnie przebywa podejrzany. Od paru dni szukaliśmy naszego podejrzanego. 

Mężczyzna porwał 6 kobiet w ciąży, torturował i zabił z zimną krwią. Podejrzany to Mark Schneider, 50-letni mężczyzna. Woźny w szpitalu miejskim. 

– Podobno widziano go w opuszczonej fabryce na obrzeżach miasta. – powiedział mój partner. 

Kiedy trafiłam rok temu do wydziału kryminalnego, przydzielono mi Lucasa. Cieszę się, że mam takiego partnera. Od razu mu zaufała. Lucas jest starszy ode mnie o 5 lat, ale jest doświadczony. Mam 22 lata i jestem komisarzem wydziału kryminalnego w Monachium. 

Wiem, że jestem młoda jak na komisarz. Ale moja determinacja i po części pomoc mojego ojca, który jest szefem specjalnej jednostki zajmujący się sprawami zaginięć, porwań i zabójstw na całą Europę i świat, jestem gdzie jestem. Od dziecka chciałam pomagać ludziom i łapać bandytów. 

Od dziecka miałam czynność z tym zawodem. Bo tato jest policjantem. 

A z Andreasem obiecaliśmy sobie, że razem wstąpimy do policji. I tak zrobiliśmy. Choć Andi skupia się teraz na skokach, to wstąpił do policji. 

Po pół godzinie znaleźliśmy się pod opuszczoną fabryką. Po chwili dołączyli do nas czterech policjantów mundurowych. Ustaliliśmy plan działania i ruszyliśmy do środka budynku. Rozdzieliliśmy się na trzy grupy. Wyjęliśmy broń i z moim partnerem udaliśmy się na górę. Usłyszeliśmy hałas z jednego z pokoi i udaliśmy się w tamtym kierunku. Weszliśmy czujnie do pomieszczenia i podejrzany zaczął uciekać. 

– Stój, policja. – krzyknęłam w stronę podejrzanego. Nie posłuchał i ruszyliśmy za nim. Po chwili Lucas go złapał, zakuliśmy go i ruszyliśmy w stronę samochodu. Wsadziliśmy Schneidera do samochodu i ruszyliśmy w stronę komisariatu na przesłuchanie. 

Po około pół godziny byliśmy na miejscu. Wysiedliśmy z auta. Po chwili poczułam ból w okolicach klatki piersiowej, zrobiło mi się ciemno przed oczami i upadłam.

___________________________________

Witam z nowym opowiadaniem. 😏😏😏

Mam nadzieję, że się wam spodoba. 🙈🙈🙈

Czekam na waszą opinię. 😊😊😊
Choć nie podoba mi się ten prolog, to nie chciało mi się go zmieniać. 😒😒😒
Mam nadzieje, że jedynka będzie lepsza i z perspektywy narratora. 😎😎😎

To tyle. 😝😝😝

Do pierwszego rozdziału. 😘😘😘

Pozdrawiam. 😗😙😚😘😍 💙❤️💜💚